De manier waarop het 25 uur durend overleg over
het arbeiders-bediendenstatuut is verlopen en de afloop ervan, laten geen enkele twijfel over
de wil van de regering om het de vakbondsleidingen onmogelijk te maken hun
militanten serieus te raadplegen over de inhoud van het fameuze «compromisvoorstel».
De tekst zoals hij door Minister van Arbeid Monica De Coninck werd opgemaakt,
werd onmiddellijk voorgelegd en goedgekeurd door het kernkabinet. Hij kan dus
in werking treden voor de uiterste datum van 8 juli.
«Vrijdag aanvaardden de sociale partners
een tekst opgemaakt door de Minister van Arbeid. Subtiel detail: ze hebben hem niet
ondertekend, om hem niet te moeten laten goedkeuren door hun basis, met de
risico's die dat zou meebrengen», titelde Le Soir
deze zaterdag.
Alvast bij het ABVV waren nochtans afgelopen week een aantal stappen
gezet die konden doen geloven dat de vakbond zich voorbereidde op toekomstige
procedures bij de rechtbank, en niet meer verwachte (of niet meer hoopte?) dat
er een rot compromis uit de bus zou komen.
In de schaduw gesteld door een stevige mediacampagne rond het weinig
benijdenswaardige lot van de Saksen-Coburgs, werd het lot van miljoenen
werkenden bezegeld. En de vakbondsvergaderingen die deze week nog zouden
discussiëren over dit dossier, zoals het Federaal
Bureau van het ABV dat voor 9 juli was gepland, zijn er enkel nog voor de
galerij.
Aan het begin van je loopbaan? Sneller afgedankt!
In de eerste twee jaren van de beroepsloopbaan
zal de opzegtermijn 1 week per gewerkt trimester bedragen, met een minimum van
2 weken (14 dagen). Ter vergelijking: tot nu toe bedroeg de minimale
opzegtermijn voor arbeiders 4 weken (28 dagen) en voor bedienden 13 weken. Deze
maatregel zal zeker en vast het patronaat plezieren, dat meer vrijheid wil om
aan te werven... en af te danken. Vandaag is er in heel wat bedrijven een groot
verloop. Weinig werkenden eindigen hun carriere nog in het zelfde bedrijf waar
ze ooit begonnen zijn. Overal wordt deze beroepsmobiliteit geprezen. De nieuwe
maatregel betekent dus in de toekomst een belangrijke achteruitgang voor een
groot aantal werknemers. Gecombineerd met het toenemend aantal
interimcontracten en contracten van beperkte duur, zal hij de onzekerheid van
het arbeidscontract stevig doen toenemen. En raad eens wie het hardst zal
getroffen worden door deze maatregel? De jongeren en vrouwen natuurlijk, die
veel meer in onzekere contracten werken!
Zeker, wie werkt in een arbeidersstatuut, vandaag 1,4 miljoen mensen,
ziet zijn of haar vooropzeg positief evolueren na 6 maand ancienniteit, maar
daar staan 2 miljoen mensen in een bediendenstatuut tegenover die hun
opzegtermijn drastisch ingekort zien. In de eerste plaats de twee derden van de bedienden voor wie vandaag
de gunstigere berekingswijze gold via de
fameuze Formule Claeys, omdat ze een inkomensplafond doorbraken. In het «compromis» wordt de Formule
Claeys afgeschaft. De patroons krijgen bovendien nog een paar bijkomende
voordelen: de sectoriële toelagen bovenop
de werkloosheidsuitkeringen zullen wsorden afgetrokken van de opzegtermijn of
de opzegvergoeding. Idem voor outplacement. Met andere woorden: de werkende
mens moet zelf een deel van de kost van zijn of haar ontslag betalen!
Ook hier is het belangrijk goed in het
hoofd te houden dat het toenemend belang van de dienstensector in de economie
en de evolutie van heel wat beroepen, er toe leidt dat steeds meer mensen met
een contract van beperkte duur worden aangeworven. De grote massa van de
werkenden van morgen zal dan ook veel slechter beschermd zijn tegen ontslag.
Anne Demelenne, nationaal secretaris van het ABVV stelt daarentegen dat volgens
haar «het compromis een voldoende hoog niveau van bescherming waarborgt voor de
werknemers, zonder de bedrijven te wurgen of de financiën van de staat in gevaar
te brengen.». Een «goed compromis», wat.
Het is nog niet te laat!
We mogen ons natuurlijk niet in slaap laten
wiegen door dit soort discours over een akkoord waarbij zogezegd iedereen wint.
In deze zaak, waarbij de hele werkende klasse, ongeacht het specifiek juridisch
statuut waarin iemand zat, heel wat te winnen had, is de mogelijkheid iets
binnen te halen eens te meer handig onderuitgehaald door onderhandelingen in
ministeriële achterkamertjes, ver van de pers en vooral van de syndicale
achterban. Maar vermits de beslissing genomen werd zonder de autonomie en het
democratisch functioneren van de vakbonden te respecteren, en ook omdat er nog
heel wat te regelen blijft (proefperiode, vakantiegeld, motivering
ontslag,...), is het nog lang niet voorbij.
De regering mag dan wel de forcing willen
doorvoeren, dat mag de instanties van de vakbonden er niet van weerhouden dit
slecht «compromis» te verwerpen. Het volstaat natuurlijk niet het te verwerpen
voor de mooie ogen (en die hebben we allemaal) van de syndicale achterban, maar
wel om dan voluit te gaan in het gevecht voor de harmonisering van de
statutennaar boven toe en tegen de blokkering van de lonen. Een tekst die op
autoritaire wijze door de politieke macht werd aanvaard, kan onder druk van de
straat en de staking worden ingetrokken, als die druk stevig genoeg is.
Bewijzen te over uit onze eigen sociale geschiedenis en het buitenland. En
zoals we elke dag op het journaal kunnen zien, zijn regeringen ook niet voor
eeuwig... De werkende klasse en haar vakbonden heeft er alle belang bij zich
niet zonder verzet naar de sociale slachtbank te laten leiden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten