Hamvraag
is nu hoe het verder moet. Al enkele uren na de betoging kondigde het
kernkabinet aan dat er al zeker geen sprake van kan zijn de dwingende
loonnorm ook maar enigzins te versoepelen, terwijl een stevige
aanpassing, of zelfs de afschaffing van de loonnorm, nochtans een
belangrijke eis is voor de meeste mensen die op straat kwamen. Of de
regering rond de andere eisen van het gemeenschappelijk vakbondsfront
ook maar de minste toegeving wil doen, is zeer de vraag.
Nee,
het is duidelijk: willen we onze eisen afdwingen, en koers zetten naar
een ander, socialer beleid, mogen we enkel rekenen op onze eigen massale
en volgehouden actie.
Het sociaal verzet versterken
We
hebben nood aan een duidelijk actieplan, rond eisen die niet enkel de
scherpste kantjes van de sociale afbraak willen afvijlen. Naar
provinciale stakingsacties met regionale betogingen en acties, naar een
nationale algemene staking indien nodig. Durven strijden, durven
strijden om te winnen!
Het politieke verzet opbouwen
De
vakbeweging heeft vandaag gewoonweg geen vrienden meer in de regering.
Kan iemand de illusie volhouden dat Johan Vande Lanotte onze index zal
vrijwaren? Dat Monica De Coninck de belangen van de werklozen zal
behartigen? Dat Hendrik Bogaert het plots zal opnemen voor de federale
ambtenaren? ABVV en ACV moeten snel, klaar en duidelijk, afstand nemen
van de politieke “vrienden” die hen continu bestoken met bommen en
granaten.
De
arbeidersbeweging, in al zijn geledingen, moet zelf haar eisen durven
stellen en verdedigen. Syndicalisten moeten zelf mee de opbouw van een
radikaal democratische, radikaal sociale en pluralistische politieke
beweging in handen nemen. Hierbij zouden ze steun moeten vinden bij alle
antikapitalistische organisaties, die enkel de belangen van de ganse
werkende klasse, met of zonder job, man of vrouw, van Belgische of
migrante oorsprong, als maatstaf mogen nemen. De PVDA, als grootste
partij van radikaal links zou hier een zeer positieve rol kunnen spelen,
als ze dit wil.
Een
initiatief zoals dat van het ABVV van Charleroi, dat hierin ondertussen
ook de steun krijgt van het CNE (Franstalige christelijke
bediendencentrale, tegenhanger van de LBC) verdient ook in Vlaanderen
navolging!
Het strategisch debat voeren
Het
is helaas maar al te duidelijk dat deze opvatting vandaag nog niet
algemeen gedragen wordt binnen de vakbeweging. Een groot deel van de
vakbondsleidingen blijft vasthouden aan het sociaal overleg, ook als dit
enkel nog inhoudt dat de ene toegeving na de andere wordt gedaan aan
het patronaat en haar regering. Sommigen onder hen willen de vakbonden
ronduit omvormen tot vooral dienstverlenende organisaties, en zien
solidaire, massale actie als een ding uit het verleden.
Een
ander deel wil wel mobiliseren, maar met mate, kwestie van de
“vrienden” in de regering toch niet in de problemen te brengen.
Meningsverschillen
die niet worden uitgediscussieerd, problemen die niet worden opgelost,
ook binnen de vakbonden leidt dit tot frustratie en demoralisatie,
binnen de apparaten en vooral bij de basis van de vakbeweging, die
dagdagelijks de gevolgen van de crisis en besparingen ondervindt. Dit
alles dreigt de capaciteit om weerwerk te bieden drastisch te
ondermijnen. Om uit deze impasse te raken, is er nood aan een echt
democratisch debat binnen de vakbonden. Een debat dat leidt tot een aan
de zware uitdagingen aangepaste strategie om het verzet te organiseren
en overwinningen te boeken.
Wij
willen er dan ook binnen het ACV en ABBV voor pleiten dat de komende
vakbondscongressen heuse, met brede deelname van de achterban
voorbereide, strategische congressen worden.
De
linkerzijde binnen de bonden, iedere syndicalist die beseft dat het
vijf voor twaalf is, willen we niet naar Portugese of Spaanse toestanden
evolueren, zou zulk perspectief moeten verdedigen.
Samen in het sociaal verzet, samen voor een politiek alternatief!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten