Witte Woede zoekt tweede adem
Nadat de
werknemers van de “Witte woede” het vuur aan de lont staken met een betoging in
de Wetstraat op donderdag 26 april, kwamen ze nadien nog twee maal
manifesteren. Op 24 mei aan het kabinet van Monica De Coninck en op 31 mei aan
het kabinet van Laurette Onkelinx. Resultaat: 0 op 3. Is de “Witte Woede”
opgebrand? De eisen zijn zeker legitiem, maar zit de klad erin?
Alles gaat over
de (non-)onderhandelingen over een meerjarenakkoord 2010-2015 dat nog steeds
niet is ondertekend. U leest het goed: al 2 jaar zitten de werknemers uit de
federale sectoren van de zorgsectoren (ziekenhuizen, psychiatrie, rusthuizen,
thuisverpleging, revalidatie, gezondheidsdiensten,…) te wachten. Voor 2011 had
de toenmalige regering in “lopende” zaken nog wat kruimels over voor een
zogenaamd “mini-akkoord” als antwoord op de actie die in februari 2010 van
start ging. Erger is het gesteld dit jaar, want hiervoor had de regering 0
(nul!) euro voorzien en voor het komende jaar een schamele 40 miljoen. Voor de
LBC is het duidelijk dat hiermee zelfs geen halftijdse extra baan zal bij
gecreëerd worden in elke instelling. Voor 2014 en 2015 is er wederom geen
eurocent voorzien!
Jan-Piet
Bauwens, federaal secretaris voor BBTK zegt hierop: “banken redden, dat gaat
snel, maar een sector in nood daar wil men geen extra inspanningen voor doen”.
Het overleg met
Di Rupo op 26 april in de Wetstraat 16 ging door in aanwezigheid van de
minister van Volksgezondheid Onkelinx en minister van Werk Monica De Coninck.
Dit leverde alvast niks op. Er werden dan ook twee volgende acties gepland op
24 en 31 mei.
Enkele maanden
voordien had De Coninck de bonden nog geschoffeerd door hen tijdens een gesprek
belachelijk te maken en zich een hautaine houding aan te meten die je niet voor
mogelijk kon houden. Nadien hebben de Franstalige bediendenbonden CNE en SETCA,
hier nog actie tegen gevoerd. De Vlaamstalige bonden vonden dit niet direct
nodig en spitsten zich toe op de onderhandelingen die nu zouden doorgaan.
Insiders
verklaren deze arrogante houding van De Coninck door haar aversie t.o.v. de
social profit omdat die een stokje voor haar plannen stak binnen ZNA toen zij
nog actief was als voorzitster van het Antwerpse OCMW.
De actie van 24
mei was dan wel luidruchtig, een slag in het water kan je die wel noemen: De
Coninck gaf gewoonweg niet thuis! Zij was naar Tunis ondanks dat zij wist dat
er een belangrijke manifestatie zat aan te komen. Misschien hadden de
manifestanten beter die dag haar kabinet bezet tot zij terug was!
Vervolgens was
het de beurt aan Onkelinx de week erna. Haar enig belofte was dat ze een begin
wil maken met de onderhandelingen. Fijn, maar dit moet ze eerst nog wel
aftoetsen met haar mederegeringsleden. Kortom, weinig op de boterham voor het personeel.
De acties op 24
mei en 31 mei werden door de militanten van LBC en BBTK gevoerd. Dit was echter geen groot
succes. Op 24 mei kwamen slechts 650 militanten afgezakt om te dalen op 31 mei
tot zo’n 500. Het heeft weinig zin om deze cijfers op te blazen.
Jan
Piet Bauwens “ Dit is de zoveelste actie. Onze eisenbundel ligt al meer dan
twee jaar op tafel. Dus minister De Coninck weet perfect waarover het gaat…”(De
Wereld Morgen.be).
Datzelfde gevoel van gelatenheid treft meer en
meer syndikale militanten, om nog maar te zwijgen van de tienduizenden
werknemers. En hier zit de “Witte Woede” met een reuzengroot probleem. Als de
militanten het beginnen laten afweten, hoe dan nog de collega- werknemers
massaal op de been brengen? De grote “optochten” in Brussel zijn dan wel
ludiek, vrolijk en kleurrijk (met allerhande gekleurde pruiken), gekoppeld aan
een “Sfinks-festivalsfeertje” met frietkoten en al, de regering ligt van onze
sector hoegenaamd niet meer wakker.
Jef Maes haalde
in zijn boek “Uw sociale zekerheid in gevaar” de Witte Woede aan als
toonvoorbeeld van een alternatieve syndikale aanpak (massaal, ludiek, band met
de bevolking). De behaalde resultaten van de vorige sociale akkoorden waren het
resultaat van de slagkracht van deze beweging. De impasse van dit moment tonen
haar limieten en de limieten van de stelling van Jef Maes aan.
De acties op
het terrein waar de politiek zich afspeelt zijn een positieve stap. De
militanten die zich uit de naad werken (vaak met loonverlies!) om deze acties
tot een goed einde te brengen verdienen alle steun. De syndicale delegaties op
de werkvloer moeten nu in gemeenschappelijk vakbondsfront vergaderingen
organiseren om de mensen in de diepte te informeren en te mobiliseren. Enkel de
militanten nog laten opdraven, laat zich gevoelen.
Benieuwd wat er
nog uit de hoed van de regering zal komen de komende weken. Intussen wachten de
werknemers in de sector op de rest van het akkoord 2010-2015.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten