Europese actiedag op 14-11: een fotoreportage

Komende dagen komen we uitgebreid terug op de Europese actiedag, bij ons en in de rest van Europa. De actiedag gaf een zeer divers beeld te zien: geslaagde algemene stakingen in de Spaanse Staat en Portugal, belangrijke bewegingen in Griekenland en Italië, nauwelijks actie door de vakbonden in heel wat Noordeuropese landen. In België was de situatie om het zacht uit te drukken heel verschillend in Vlaanderen, Wallonië en Brussel, een toestand waarvoor de bureaucratische apparaten van de vakbonden een verpletterende verantwoordelijkheid dragen.
Een fotoreportage van de actiedag in België (foto's Guy Van Sinoy, Rafik Khalfaoui, Samenlevingsopbouw Antwerpen)
De spoormannen van ACOD-Spoor gaven op 13-11 om 22 u de aftrap. De acties bij het spoor werden in Brussel en Wallonië goed opgevolgd. Ook in Vlaanderen was de staking goed merkbaar.



 

De manifestatie van het gemeenschappelijk vakbondsfront langs de Duitse, Spaanse en Griekse Ambassades en de EU werd met 1500 demonstranten drukker bijgewoond dan sommige vakbondsverantwoordelijken wenselijk achtten. ACV-voorzitter Leemans betreurde na afloop dat sommige andere bonden zich niet aan de afspraak hadden gehouden "slechts met enkele tientallen militanten te komen".  
 
 

In Antwerpen namen de mensen van Samenlevingsopbouw Antwerpen ter elfder ure een samenkomst aan Park Noord. Zij hadden liefst deelgenomen aan een goed aangepakte syndicale actie, maar beslisten om zelf lokaal alsnog iets te organiseren toen duidelijk werd dat hiervan in Vlaanderen buiten een veel te zeldzame lokale actie (in Hasselt, bij Ford Genk, een reeks pamfletbedelingen aan een reeks grotere bedrijven in verschillende bedrijven) en enkele geisoleerde bedrijfsstakingen, nauwelijks sprake van was. 

Enkele bedenkingen bij de aktiedag van 14-11

Op 18 oktober werd door het Europees Vakverbond een ordewoord gelanceerd voor het organiseren van een Europese aktie- en stakingsdag op 14 november.

Stijgende woede
Het Europees Vakverbond is de overkoepeling van alle nationale vakbonden in Europa: hierin zijn dus ook het Belgische ABVV, ACV en ACLVB vertegenwoordigd. In de regel leidt het EVV een eerder schimmig bestaan waarvan de belangrijkste taak is om te lobbyen bij de Europese Instellingen en bij een aantal sociale kwesties advies te geven. Goed om weten is ook dat het EVV voor een belangrijk stuk gefinancierd wordt door… de Europese Commissie, hetgeen haar actiebereidheid uiteraard negatief beïnvloedt. De oproep voor een Europese actie- en stakingsdag – die toch wel een eerder onverwachte wending inhoudt – zal zeker veel te maken hebben gehad met een stijgende woede bij de vakbonden en de bevolking van Portugal, Spanje, Griekenland, Cyprus en in mindere mate Italië. De vakbonden in de eerste drie landen hadden dan ook al beslist op 14 november samen te staken, zonder daarvoor op het EVV te wachten. Waarop ook het EVV uit haar schulp kroop...

Afstand
Op het eerste zicht is hierover nooit veel overleg geweest met de nationale vakbonden, die toch zeker in België een zekere afstand houden van het EVV. Van in het begin was het dan ook duidelijk dat deze oproep op wel erg gemengde gevoelens onthaald werd. Ook was het meteen duidelijk dat de bereidheid om hieraan gevolg te geven sterk verschillend was in de verschillende regio’s van België.

Onduidelijk
Op woensdag 7 november heeft het Federaal Bureau van het ABVV dan beslist dat elke afdeling en elke sector op 14 november via diverse acties uiting kan geven aan zijn afwijzing van het blinde besparingsbeleid. Naast de (onduidelijk ingevulde) actie in gemeenschappelijk vakbondsfront in Brussel kan elke regionale entiteit en/of centrale kiezen tussen informatiebijeenkomsten in de ondernemingen, uitdelen van pamfletten, sensibiliseringacties naar het grote publiek toe, betogingen of staking. Verder werd een stakingsaanzegging gestuurd aan het VBO, die alle werknemers dekt die willen staken. Hetzelfde gebeurde op de valreep in de publieke sector. Bij het typen van deze tekst is nog steeds niet duidelijk wat de actie in Brussel precies zal inhouden. Sommige onderdelen van het ABVV beslisten dan ook om zelf elders acties op het getouw te zetten of deel te nemen aan reeds eerder aangekondigde acties. Dat is onder meer het geval in Luik (waar er een regionale betoging zal zijn) en in Henegouwen (waar men oproept tot deelname aan een betoging in het Franse Lille).

Uiteenlopende gevoeligheden
Het ABVV is er dus niet in geslaagd om onderling een gemeenschappelijk standpunt te bepalen over welke actievorm en over gemeenschappelijke ordewoorden. De oorzaak hiervan heeft zeker te maken met uiteenlopende gevoeligheden in de verschillende delen van het land. Zo is de actiebereidheid in Franstalig België duidelijk veel groter, wat blijkt uit het feit dat de Franstalige overheidsvakbond CGSP heeft gekozen voor stakingen, evenals de regionale FGTB-afdelingen Luik en La Louvière. Dit heeft zeker iets te maken met het vooralsnog veel diepgaander karakter van de maatschappelijke crisis in Wallonië.

Ford Genk
In het noorden van het land is de situatie veel minder duidelijk. Zoals gezegd wordt iedereen die wil deelnemen aan manifestaties ook daar formeel ingedekt door de stakingsaanzeggingen in de publieke en private sector. Tegelijk echter zijn de centrales en sectoren in Vlaanderen minder geneigd om dit ook verder in te vullen met concrete ordewoorden. Daar komt nog bij dat de aangekondigde sluiting van Ford Genk het scenario van de Europese manifestatie enigszins doorkruist heeft, aangezien er vrij snel besloten werd om op 11 november een grote ‘Mars voor de Toekomst’ te organiseren in Genk. Het is vanzelfsprekend niet makkelijk om drie dagen na deze mars nog eens te mobiliseren voor een vooralsnog onduidelijk omschreven manifestatie in Brussel.

Actieplan om te winnen?
Soortgelijke situatie deed zich ook al voor bij de mars op Brussel van vorig jaar: toen werd nipt vermeden dat het ABVV openlijk door Waals-Vlaamse tegenstellingen verdeeld werd. Bijkomend is het zeker ook zo dat er een algemene ontevredenheid is aan de syndicale basis over de gevoerde actiestrategie bij de laatste mobilisaties van het ABVV: herhaaldelijk werden zeer laat acties en stakingen aangekondigd, zonder dat er een duidelijk strategie achter zat om, via een actieplan, krachtsverhoudingen op te bouwen, onder andere met doelbewust informeren en deze strategie consequent door te zetten. Mede hierdoor is er bij een deel van de achterban een zekere achterdocht. Het gevoel heerst dat dergelijke af-en-aan-acties zonder verder gevolg niet bijdragen tot het uiteindelijke doel: winnen. Desondanks: toch proberen om van de actiedag een zo groot mogelijk succes te maken, ook in Vlaanderen

14N Staking

 

Door SAP

 

De manifestatie van de Belgische vakbonden en het EVV (Europees Vakverbond) op 14 november zou starten om 10u, bij de Duitse Ambassade, J. de Lalaingstraat 8 - 14, in 1040 Brussel. Verspreid de info zo breed mogelijk. Als er nog wijzigingen zijn laten we dat weten.
Het is helaas duidelijk dat heel wat vakbondsleiders en -leidsters in de Belgische vakbonden, vooral in Vlaanderen, nauwelijks mobiliseren om van de Europese actiedag 14-11 ook hier een succes te maken. Laten we ook hen met een massa militanten, delegees en sociale bezorgde burgers (m/v) duidelijk maken dat wij wel, samen met onze collega's uit Franstalig België, Portugal, Griekenland, Spanje en de rest van Europa voluit willen gaan om onze sociale en democratische rechten te verdedigen.
Iedereen die kan naar de manifestatie in Brussel of naar de lokale acties, waar die er zijn!
Naar zo breed mogelijke acties en waar mogelijk naar een 24-urenstaking, liefst in gemeenschappelijk front!

ACOD Wallonië roept op voor 24-urenstaking op 14 november

De CGSP, de ACOD in Franstalig België, vervoegt de beweging die werd gelanceerd door de Spaanse CCOO en UGT, de Portugese CGTP en de Griekse GSEE voor een Europese staking.     

De CGSP Wallonië roept nu ook op voor een algemene 24-urenstaking op woensdag 14 november. Ter herinnering: ook het ABVV van Luik, de Centrale van metaalbewerkers Wallonië-Brussel van het ABVV en de ACOD-LRB van Brussel en de FGTB-jeunes namen al positie in in deze zin. Intussen lieten ook de Algemene Centrale en de BBTK weten dat acties die dag gedekt worden door een stakingsaanzeg, zonder echter tot op heden duidelijk op te roepen voor een 24-urenstaking.

Ook in Frankrijk beslisten de vakbonden CFDT, CGT, FSU, Solidaires en Unsa om op 14 november een grote interprofessionele actiedag te organiseren, zowel van de privésector als van de openbare diensten, als van de gepensioneerden en werklozen. Zij roepen op om die dag overal in Frankrijk zo massaal mogelijk op straat te komen.

Het is nog niet te laat om ook hier van de Europese actiedag op 14 november een groot succes te maken! De stakingsdag van onze Spaanse, Portugese, Griekse, ... collega's vervoegen en versterken is ook de manier bij uitstek om ook hier het gevecht voor het behoud van jobs (meer dan 15 000 mensen op straat sinds september, waaronder 10 000 bij Ford en de onderaannemers!), tegen de aanvallen op de pensioenen en de index, tegen de nieuwe besparingen van de regering Di Rupo (voor meer dan 4,5 miljard, meer dan het reddingsplan voor DEXIA heeft gekost) te voeren.

De mars van 11 november in Genk in solidariteit met de arbeiders en bedienden van Ford, en alle anderen die afgelopen weken hun job verloren, is een belangrijke etappe in de mobilisatie.                         

Op deze betoging moeten we massaal laten zien en horen dat we serieuze acties willen, rond onze eigen, sociale eisen! Allen samen voor de verdediging van onze sociale en democratische verworvenheden, allen samen tegen het neoliberaal Europa van de patroons.

ACV, ABVV en ACLVB, hoog tijd voor echte acties, in gemeenschappelijk front. Op naar een 24-urenstaking op 14 november!

Het persbericht van de CGSP kan je hier lezen.

Op naar een Europese algemene staking!

De twee belangrijkste vakbonden in de Spaanse Staat, de CCOO en de UGT, roepen op voor een nationale 24-urenstaking op woensdag 14 november tegen de keiharde besparingsmaatregelen van de regering Rajoy. Het is al de tweede nationale staking in Spanje dit jaar. Er waren ook al heel wat massale betogingen. De stakingsoproep van de bonden wordt mee ondersteund door honderden bewegingen van allerlei slag (ondermeer de Indignados).
Een zelfde oproep werd in Portugal gelanceerd door de grootste vakbond aldaar, de CGTP. Ter herinnering: in Portugal vonden recent de grootste betogingen plaats die het land meemaakte sinds de Anjerrevolutie in '74-'75.
Van haar kant roept ook in Griekenland de belangrijkste vakbond in de privé-sector, de GSEE, op tot een algemene staking op 14 november. Het wordt de 15e interprofessionele staking in Griekenland tegen de diktaten van de troïka Europese Centrale Bank / Internationaal Muntfonds / Europese Commissie. Ook de Cypriotische en Maltese vakbonden beslisten intussen op 14 november te staken.
Geconfronteerd met deze horizontale organisatie van het weerwerk, riep ook het Europees Vakverbond (EVV) op tot een Europese actiedag op 14 november, «waarbij de acties diverse vormen kunnen aannemen : stakingen, betogingen, concentraties en andere acties».
Het EVV is geen echte vakbondskoepel, maar een drukkingsgroep die de opbouw van de kapitalistische EU begeleidt, aan lobbying doet bij de Europese Commissie, en van tijd tot tijd een Europese betoging organiseert waar dan geen vervolg op komt. De laatste, die in 2010 in Brussel plaats vond, had als zeer strijdbare slogan «voor werk en een relancepolitiek»...
Volgens sommige bronnen zou het halfslachtige besluit van het EVV over 14 november maar zeer moeizaam tot stand zijn gekomen, na urenlang bakkeleien tussen de vakbonden.
Dat enerzijds de arbeiderstrijd land per land, zonder coördinatie, wordt gevoerd, en anderzijds het Europees kapitalistisch offensief wordt gecoördineerd, is een van de hoofdredenen voor het feit dat de arbeidersbeweging vandaag in de touwen ligt. Hoogtijd om samen in actie te komen! De heersende klasse valt immers niet alleen meer de sociale verworvenheden aan. Met het Europees Budgetair Pact, dat ook België binnenkort zal goedkeuren, is ze immers bezig een despotisch regime op te leggen in gans Europa, waarin de verkozen nationale parlementen niet veek meer te zeggen zullen hebben. In zulk regime zullen de vakbonden ofwel worden fijngemalen, ofwel definitief worden omgevormd tot waterdragers van het neoliberalisme.
We moeten er dan ook alles voor doen opdat de «diverse actievormen» waarover het EVV het heeft, zich vertalen in zo scherp mogelijke acties, rekening houdend met de krachtsverhoudingen: stakingen en sensibilisatievergaderingen op de werkvloer en op straat in zoveel mogelijk landen, sectoren en bedrijven, strijdbare betogingen, enz. Elke radikalisering van het pseudo-ordewoord van het EVV betekent een stap vooruit naar sociaal verzet op Europese schaal, Europees verzet dat meer dan ooit noodzakelijk is.
In België discussiëren de nationale vakbondsbesturen van ABVV, ACV en ACLVB momenteel over een betoging van de militanten in Brussel, in de buurt van de Europese instellingen. De actie zou, tenminste bij het ABVV, gedekt worden door een stakingsaanzeg. Maar het ABVV Gewest Luik-Huy-Waremme besliste intussen al tot een 24-urenstaking, net als de ACOD-LRB (Lokale en Regionale Besturen) Brussel, de Métallos Wallonie-Bruxelles (ABVV) en de FGTB-Jeunes. Zij vervoegen alvast hun Spaanse, Portugese, Griekse, Cypriotische en Maltese collega's in de staking. Goed zo!
Laat ons samen het sociale verzet opbouwen, in België en de rest van Europa! Neem naar het voorbeeld van de Spaanse, Portugese en Griekse syndicalisten contact op met de mensen van de andere vakbonden, sectoren en bedrijven, met de syndicalisten van filialen van dezelfde groep! Neem zelf mee je lot in handen, laat ons samen de mobilisatie organiseren!
Wij stellen voor dat de vakbondsafvaardigingen werkonderbrekingen organiseren in de bedrijven en algemene vergaderingen houden op de werkvloer over het besparingsoffensief waar we zowel in het zuiden van Europa als bij ons mee worden geconfronteerd, én om samen , zonder afwachten, na te denken over een gecoördineerd actieplan om tot een Europese algemene staking te komen. Zulke acties zijn onontbeerlijk opdat de woede tegenover de crisis en de stijgende werkloosheid uitmunt in bewuste strijd voor een sociaal alternatief.
We roepen ook de mensen van de Post die in verschillende streken in Wallonië in staking zijn, de mensen van de NMBS waar de regering net 72 miljoen euro van heeft afgepakt, de mensen van Ford, Arcelor en alle andere slachtoffers van het asociaal offensief van het kapitaal, op om hun strijdbewegingen één te maken en op 14 november samen op straat te komen.
Het gaat hier niet alleen om broodnodige solidariteit met de werkende bevolking uit het zuiden van Europa, maar om gemeenschappelijk verzet tegen een gelijkaardige politiek van afbraak van de tewerkstelling, sociale verworvenheden, openbare diensten en loonvoorwaarden. Een heuse, bewuste klassepolitiek, gestuurd door het patronaat, en in het bijzonder door het financiëel kapitaal. Een politiek die miserie, racisme, sexisme en ultranationalisme zaait, en het bedje spreidt van gespierd en uiterst rechts, tot zelfs echte neonazi's à la Gouden Dageraad in Griekenland toe.
Bij ons werden op één dag meer dan 10 000 mensen op straat gegooid: sluiting van Ford Genk en een reeks onderaannemingen, sluiting van Dow Chemicals in Tessenderlo, afdankingen bij HP en Du Pont, en de lijst is nog veel langer.
Tegelijkertijd voerde de regering Di Rupo op een drafje al voor 11 miljard euro besparingen door. Vanaf november zullen duizenden werklozen in nog grotere armoede terecht komen door de maatregelen van de regering. Op de begroting voor 2013 wordt nog eens voor 4,5 miljard euro aan besparingen voorzien. En daar stopt het niet: terwijl de gemeenschap al 17 miljard euro is kwijt geraakt bij de redding van de banken, riskeert de herkapitalisering van Dexia de factuur nog te doen oplopen. En dat terwijl de grote bedrijven zogoed als geen belastingen betalen!
Laten we ons een voor een afmaken, of gaan we samen in 't sociaal verzet, bij ons en met de rest van de werkende klasse in Europa? Naast de noodzakelijke solidariteit met onze broeders en zusters uit Griekenland, Spanje, Portugal en elders, hebben we meer dan redenen genoeg om samen in actie te komen: niet voor de «relance» van het kapitalistische systeem, wat tot een sociale en ecologische catastrofe zou leiden, maar voor een klaar en duidelijk antikapitalistisch programma. Voor het verdelen van de rijkdom, voor jobcreatie door arbeidsduurvermindering zonder loonverlies, voor de annulering van de illegitieme schuld, voor het uitbouwen van de openbare sector door het massaal creëren van sociaal en ecologisch zinvolle banen!
Bedrijf per bedrijf, sector per sector, land per land, staan we zwak, allemaal samen staan we sterk! Samen kunnen we er voor zorgen dat de toekomst aan de werkende bevolking is, en het patronaat het in zijn broek doet! Laat ons de kans aangrijpen die 14 november biedt om de krachtsverhoudingen om te plooien! Samen in 't sociaal verzet voor een ander, sociaal, ecologisch, gastvrij en echt democratisch Europa!

Voor de nationale leiding van de SAP-LCR,

Thomas Weyts

Céline Caudron

“General strike? TUC, name the day!”

Op zaterdag 20 oktober kwamen 100.000 betogers in Londen op straat tegen de besparingen in de publieke sector. Het was niet de eerste mobilisatie tegen het besparingsbeleid van de regering van conservatieven en liberalen. In november en december 2010 waren er studentenmobilisaties tegen de besparingen in het hoger onderwijs, op 26 maart 2011 organiseerde de TUC een grote betoging tegen de “cuts” met 500.000 deelnemers, op 30 juni 2011 was er een eerste landelijke staking tegen het optrekken van de pensioenleeftijd van 60 naar 66 jaar en het verlagen van de pensioenen waaraan 4 vakbonden deelnamen en op 30 november was er een grote 24-urenstaking tegen de pensioenhervormingen waarbij 29 vakbonden en 2 miljoen ambtenaren het werk neerlegden.
Na de succesvolle staking van 30 november, verraadde de vakbondsleiding echter de gemobiliseerde basis door een akkoord met de regering te sluiten over de pensioenhervormingen. In de loop van 2012 laaide het “rank and file”-verzet tegen de besparingen echter opnieuw op. Op 10 mei was er een 24-urenstaking met 400.000 deelnemers voor het behoud van de pensioenen. De TUC besloot opnieuw op te roepen tot een grote mobilisatie tegen de besparingen in Londen op 20 oktober 2012.
De Trades Union Council was bij haar oprichting in 1868 de eerste nationale koepelorganisatie in de geschiedenis van de arbeidersbeweging voor allerlei regionaal en sectorieel versnipperde vakbondsorganisaties. De koepel werd aanvankelijk opgericht als een discussieclubje waar afgevaardigden uit het hele land over de rol en toekomst van de vakbond met elkaar konden discussiëren. Tot het einde van de 19e eeuw namen vooral zogenaamde craft unions (vakbonden van gekwalificeerde arbeiders) deel, maar met de doorbraak van de industrial unions in de volgende decennia, steeg het aantal leden van het TUC enorm. In 1888 telde het TUC 750.000 leden, in 1892 waren dat er al 1,6 miljoen! In 1900 zet de nationale koepelorganisatie de eerste stappen naar het oprichten van een politieke arm, omdat electorale akkoorden met de liberale partij telkens uitmondden in een opeenvolging van teleurstellingen. In 1906 zou deze partij haar definitieve naam krijgen: Labour Party. De banden met deze partij zijn vandaag nog steeds groot, zo mocht Labour-leider Ed Milliband vorige zaterdag op het podium in Hyde Park het woord nemen.
Na de moeilijke jaren '80 onder het Thatcher-regime (aan de macht van 1979 tot 1990) en haar politiek van union-busting waarbij allerlei verworvenheden van de arbeidersbeweging (zoals het stakingsrecht) werden aangevallen, waren de vakbondseffectieven teruggevallen van 12,7 miljoen in 1977 tot 7,3 miljoen in 1993. Vandaag heeft het TUC een 6,5 miljoen-tal leden, maar door de systeemcrisis, de strenge bezuinigingspolitiek en de syndicale strijd daartegen winnen de vakbonden stilaan terug aan ledenaantallen. Zo groeiden 20 vakbonden tussen september 2011 en dezelfde maand van 2012.
De meest gehoorde boodschap op de “A future that works”-betoging was de kreet van militanten om een nieuwe algemene staking, zoals die van 30 november 2011. Dit lijkt ook enthousiaste weerklank te vinden bij verschillende vakbonden. Zo riep onder meer Mark Serwotka, leider van PCS, de vijfde grootste vakbond met 250.000 leden, op tot een staking. Scherp daartegenover stond de toespraak van Ed Milliband, voorzitter van de Labour Party, die als oppositieleider de besparingen niet in vraag stelde maar diezelfde enkel wou “verzachten”. Andere stemmen, zoals Nick Whelan van machinistenvakbond ASLEF, maken zich vooral zorgen omtrent het succesvolle verloop van de mogelijke algemene staking. Wettelijke beperkingen op het stakingsrecht die dateren uit de Thatcheriaanse repressie, en die door 13 jaar Labour Party-beleid onder Tony Blair niet teruggetrokken zijn, zorgen voor veel ongerustheid. Maar zoals Nick Whelan zelf aanhaalt: als de stakingsbereidheid groot genoeg is, zullen er sowieso spontane acties uitbreken en daarnaast is de Engelse wet ondergeschikt aan het Europese Verdrag voor de Rechten van de Mens die het stakingsrecht wel erkent. Een massaal opgevolgde algemene staking kan deze repressieve wetgeving zonder enige twijfel van onderen uit doorbreken. Het komt er nu op aan om een oproep tot een algemene staking af te dwingen van vakbondsfederatie TUC.

Algemene 24-urenstaking op 14 november?

Het congres van de Algemene Central (ABVV) van Luik-Huy-Waremme besliste tot een algemene 24-urenstaking op 14 november, ongeacht de eventuele ordewoorden van de nationale AC of het ABVV. Een voorbeeld dat navolging verdient!

http://www.6com.be/donnees/cp/2012/accg2012.pdf 

14N

Voor een interprofessioneel akkoord met inhoud

Geschreven door Jef Van Der Elst op donderdag, 27 september 2012

Het startschot

Vrijdag 14 september gaf het ABVV het startschot voor de campagne rond het Interprofessioneel Akkoord (IPA) met een geslaagde betoging van van 10.000 militanten in de rijkere wijken van Elsene.

Het IPA legt een kader vast voor de onderhandelingen in de sectoren en bedrijven voor het bereiken van nieuwe CAO's voor de periode 2013-2014 in de privé-sector. Op 15 september zouden de vakbonden en de patroons een gemeenschappelijk advies moeten gegeven hebben over de welvaartsvastheid van de uitkeringen. Dit is noodzakelijk om de opgelopen achterstand van de uitkeringen terug in te halen. Sinds een aantal jaren wordt dit geweigerd door de patroons en wordt dit als pasmunt gebruikt in de onderhandelingen rond een IPA. Wat uiteraard een vorm van chantage is.

Even terugblikken...

Het vorige IPA (2011-2012) voorzag een loonnorm van 0,0% voor 2011 en 0,3% voor 2012. Het werd door twee vakbonden verworpen (ABVV en ACLVB) en goedgekeurd door een meerderheid van het ACV. Uiteindelijk heeft de regering een dwingende loonnorm opgelegd van 0,0% in 2011 en 0,3 % voor 2012. Hiertegen zijn belangrijke mobilisaties geweest van de vakbonden met een aantal stakingen die relatief goed zijn opgevolgd. Een aantal sectorakkoorden die de loonnorm –som maar lichtjes- overstegen hebben, zijn niet algemeen bindend verklaard: patroons die zich hieraan willen onttrekken hebben de mogelijkheid om dit te doen.

De wet van 1996

De regering Dehaene- Di Rupo liet de wet inzake het concurrentievermogen stemmen in

1996. Die legt op dat er om de twee jaar een vergelijking moet gemaakt worden met de ons omringende landen over de loonsevolutie en dat er een loonnorm moet opgelegd worden. Onze lonen mogen niet meer stijgen dan in Nederland, Frankrijk, Duitsland en Luxemburg. Deze loonnorm is in de loop der jaren alsmaar strikter geworden: maximale stijging van 3,4 % boven de index in 2001-2002, 2,2 % in 2003-2004, 1,2 % in 2007-2008, enkel € 125 netto in 2009 en € 250 in 2012 en voor de afgelopen twee jaar zoals gezegd enkel 0,3 % in 2012. Voor de periode 2013-2014 stelt de Nationale Bank voor om maximale loonsverhogingen all in" vast te leggen: de lonen mogen maximaal met een bepaald percentage stijgen, en dit met inbegrip van de inflatie.

Als de lonen in 2013 enkel met 2 % mogen stijgen zal dit onafgezien van de inflatie zijn en voor 2014 hetzelfde verhaal. De wet van 1996 keert hiermee de logica van de sociale onderhandelingen om: vroeger diende een IPA om alle minimumlonen te verhogen. Daarna konden sterkere sectoren eventueel verder gaan. Van een solidariteitsakkoord is het IPA verworden tot een keurslijf voor iedereen.

De logica omkeren

Om uit deze situatie te geraken is het noodzakelijk dat de vakbonden opnieuw aansluiten bij de oorspronkelijke logica van het IPA als een solidariteitsakkoord voor iedereen. De eerste voorwaarde hiervoor is het opstellen van een consequente eisenbundel om de uitkeringen en de minimumlonen te verhogen. Enkel op deze manier kan vermeden worden dat de stijgende levensduurte leidt tot een bijkomende verarming van de bevolking. Geen enkele ingreep aan de index mag aanvaard worden: niet onder de vorm van een indexsprong, niet onder de vorm van "all-in"-akkoorden. Voor alle bedrijven en sectoren moet de vrijheid van onderhandelen hersteld worden. Hiervoor is het noodzakelijk om de loonnorm te doen verdwijnen. Verder moet de loonkloof aangepakt worden en moet het schandaal van de jongerenlonen verdwijnen.

Doorgedreven mobilisatie is nodig!

De eerste concrete gevolgen van de activering van de werklozen zullen in het najaar duidelijk worden. Tienduizenden gezinshoofden en alleenstaanden zullen hun uitkering zien dalen, terwijl tienduizenden samenwonende langdurige werklozen zullen terugvallen naar een uitkering van €484 per maand. De vakbonden moeten dringend deze situaties aanklagen en de werklozen hier rond mobiliseren. Onder de werkenden moet het eisenprogramma van de vakbonden uitgelegd worden en het belang hiervan. Tegelijkertijd moet een duidelijke en consequente mobilisatiecampagne gestart worden. Enkel op deze manier kan vermeden worden dat het volgende IPA een lege doos wordt.

Wordt vervolgd...

Hewlett-Packard gaat 27.000 mensen ontslaan. Lang leve de aandeelhouders!

Geschreven door Bruno De Wit op maandag, 27 augustus 2012

 

Op 23 mei heeft computergroep Hewlett-Packard (HP), aangekondigd dat ze wereldwijd 27.000 jobs wil schrappen. Ook in ons land. Dit tot grote woede van de vakbonden. Het bedrijf en de media doen ons geloven dat het bedrijf geen antwoord kan verzinnen op de populariteit van smartphones en dergelijke van andere bedrijven (1). Dat er meer aan de hand is dan de gevolgen van de Eurocrisis die overslaat naar bedrijven wereldwijd (2) maakt onderstaand interview duidelijk. HP heeft in België twee vestigingen: een in Diegem en een in Mechelen. We spraken met Raoul Flies, BBTK-afgevaardigde en lid van de Europese Ondernemingsraad.

Bruno De Wit: Gebeurt deze herstructurering enkel bij HP of is er een globale herstructurering in de sector bezig? Is dit nog maar het topje van de ijsberg?

Raoul Flies: Dit is niet enkel aan de orde bij HP. We zien dit bijvoorbeeld ook bij IBM dat vandaag met meer virtueel personeel wil werken in zogenaamde “clouds” en gebruik wil maken van freelancers (via internetplatformen zoals TopCoder) van waar ook ter wereld, zonder arbeidscontract. Ontwikkelaars in bv Maleisië, China, enz…waar de lage loonkost primeert gaan nu de concurrentie aan om contracten binnen te rijven. Er is dus een delocalisatie van vele jobs bezig. Dit baart me ontzettend veel zorgen. Wist je dat op internet human resourcekantoren bestaan die deze jobs aanbieden? Der Spiegel noemde dit heel toepasselijk “ Ebay voor werkkrachten”. Het is dus duidelijk dat men wil besparen op de kosten door goedkope diensten aan te bieden en zo winstmarges te verhogen.

We zien ook meer en meer lokale IT-firma’s, soms “louche” firma’s (soms enkel een adres of postbus), die echt wel kapers op de kust zijn. Zo doen HP en de anderen aan wat men onderaanneming noemt, het uitbesteden van een deel van het werk aan lagere kost bedrijven die dan zelf ook nog aan onderaanneming doen. Je begrijpt dat hierop elke vorm van syndikale controle zeer moeilijk is. Er is dus een constante druk op de loon- en arbeidsvoorwaarden.

Dit in schril contrast met wat de HP “Board of Directors” verdient. Zij hebben bij de hoogste lonen in de sector in de VS! De CEO's van HP verdienen ettelijke malen meer dan hun IBM-collega's. HP slaagt er in om meer “vice-presidents“ te hebben dan alle landen ter wereld samen!

In een artikel van Nasdaq (de Amerikaanse beurs) van juli dit jaar wordt zwaar uitgehaald naar de handel en wandel van de CEO’s van HP.

Wat wil je, als de laatste 3 CEO’s van HP de deur zijn uitgegaan met ontslagvergoedingen buiten elke proportie? Dit heeft de firma, inclusief de bonus voor een interim-CEO voor 3 maand, ongeveer 83.3 miljoen $ gekost. De laatste CEO is na 11 maand de deur gewezen en heeft 7.2 miljoen $ cash gekregen en voor 18.2 miljoen $ aandelenopties Je moet dan weten dat wanneer hij zijn contract tekende, hij hiervoor 4 miljoen dollar heeft gekregen en hier bovenop een premie voor verhuis en gederfde inkomsten van nog eens 4.6 miljoen dollar.Wat weinig mensen weten is dat de top van HP in Amerika beschikt over niet minder dan 7 vliegtuigjets. Niet van dat goedkoop spul, maar peperdure toestellen, Gulfstream V’s die tot de duurste ter wereld worden gerekend. Daarnaast beschikken zij nog over 17 piloten die ten allen tijde beschikbaar zijn, plus de technische ondersteuning ervan. Die toestellen gebruiken zij ook voor privégebruik. Zij vliegen in volle luxe en verplichten de “lagere” op de ladder om enkel in “economy” te vliegen.Jaarlijkse kostprijs: 30 miljoen $. De huidige CEO van HP is Meg Whitman, de derde rijkste vrouw van Californië.

Op de website van Reuters is HP, samen met o.a. Yahoo, in de running voor slechts geleide bedrijf. Verbaast dit je?

HP is er sinds 2006 in geslaagd om 11 miljard $ cash geld om te keren in 21 miljard $ schulden. Zo koopt HP jaarlijks voor miljarden dollars eigen aandelen terug op om zo het dividend op te drijven en de aandeelhouders gunstig te stemmen.

Een slechte aanwervingspolitiek op CEO-vlak, onbegrijpelijk en duur betaalde overnames, steeds veranderende strategieën en schandalen, hebben ervoor gezorgd dat Hp op de zogenaamde “Negative Governments list” (lijst van slechtst geleide bedrijven) is komen te staan.

Door de schuld leent men dan geld aan veel hogere intrestvoeten, wat het probleem nog groter maakt. Plaats dit geheel in een periode van verminderde opbrengsten en dan genereer je natuurlijk niet de nodige cash flow .Vandaar dat er 27.000 jobs moeten sneuvelen en kostenbesparingen doorgevoerd worden. Dit zou vanaf 2014 3.5 miljard $ meer winst moeten genereren. Ik vrees dus dat het geld er niet is momenteel om de broodnodige investeringen te doen in onderzoek en ontwikkeling, en dat we nog niet aan het einde van de herstructeringen zijn.

De aankondiging van HP gebeurde einde mei, bijna vlak voor de zomervakantie. Heeft dit gevolgen gehad voor de syndikale reactie?

Via een extra Europese Ondernemingsraad (EOR) op 14 en 15 mei werden we ingelicht over het “Make it better”-plan . Ja, dat heet zo bij HP! Daar werd geen verdere informatie gegeven over de impact van dit plan op het personeel. Enkele dagen erna verschijnen in de pers de eerste signalen dat wereldwijd tussen de 25.000 en 30.000 jobs zullen moeten verdwijnen. Dit heeft echt wel veel kwaad bloed gezet binnen de EOR. Men verplicht ons steeds om de informatie die men geeft binnen de EOR te houden om daarna doodleuk te lekken naar de pers Ofwel was het lokale management hiervan op de hoogte en hebben ze dit mooi verzwegen, ofwel waren ze niet ingelicht, en dan zegt dat wel iets over hun positie als management, ik zie hier geen andere mogelijkheid.

Ook het feit dat men ons de toegang tot eigen economisch en juridische experten ontzegt, heeft ertoe geleid dat we het proces van informatie en consultatie als niet afgesloten beschouwen. Pas op de EOR van juni is ons officieel meegedeeld dat de impact voor EMEA (Europa, Midden-Oosten en Afrika) meer dan 8000 banen zouden, zijn wat meer dan 10 % is van het totaal aantal werknemers in EMEA. De businessrationaliteit, de economische achtergrond, de strategie is nog steeds onduidelijk voor de EOR-leden, en de vraag naar meer informatie hierover blijft. Het zijn steevast landen zoals Italie, Frankrijk, Duitsland, Belgie , Nederland die hier de tol betalen, toevallig wel de landen waar de vakbonden sterker staan.

Daartegenover staat dat in de landen van Centraal- en Oost-Europa;in Bulgarije, Polen, enz. de tewerkstelling fors stijgt, de landen waar de vakbonden heel wat zwakker staan of onbestaande zijn. Uiteindelijk heeft de EOR- afvaardiging met een overweldigende meerderheid beslist om de Europese sociale overeenkomsten op te zeggen.                        

Er wordt een loopje genomen met het informatie- en consultatieproces, wij zien als EOR afgevaardigden geen enkele meerwaarde meer om op een correcte manier de belangen van de werknemers binnen HP te verdedigen. Enkel een nieuwe agreement onder de nieuwe Europese directieve geeft ons beter informatie en consultatie rechten inclusief het recht op experten, traing enz...

In jullie persmededeling spreken jullie over het “spreadsheetmanagement” van HP…

We stellen de laatste jaren vast dat strategische beslissingen meer en meer worden genomen aan de hand van wiskundige formules, door managers die slechts op meetbare gegevens of cijfertjes (de spreadsheet) hun beslissingen sturen. Het impliciete verwijt hierbij is dat er weinig of geen rekening gehouden wordt met minder goed meetbare aspecten, zoals de tevredenheid van klant en werknemer , verhoogde werkdruk, stress en burnout. Er gebeurt dus geen gedegen risico-analyse bij het invoeren van wijzigingen.

In datzelfde persbericht hekelen jullie ook het gebruik van de notionele intrest door HP. Kan je dit wat uitleggen?

Op basis van de boekhoudkundige gegevens voor het fiscaal jaar 2011 heeft HP via de werking van haar coördinatiecentrum zo’n 1,6 miljard $ mogen aftrekken van de belastbare winst. Hierdoor hebben zij in België 600 miljoen$ minder belastingen moeten betalen. Dit is ongeveer drie maal de loonkost van HP België die zij hiermee in eigen zak steken.Ze nestelen zich in het rijtje van bedrijven als Electrabel en betalen slechts 4 % belasting ( je moet weten dat de enig belasting die ze betalen, de verplichte inhouding van de roerende voorheffing is op uitgekeerde dividenden). Dat is wel meer dan toen ze nog het statuut van coördinatiecentrum hadden , toen betaalden ze maar 0,6 à 0,7 %.
Let wel het gaat hier over het HP coördinatiecentrum, wat zowat de interne HP Bank is. En ja, de tewerkstelling daar is wel met 10 % gedaald. Was de notionele intrestaftrek juist niet bedoeld om tewerkstelling aan te moedigen ? De discussie over de hoge loonkst krijgt hier dan wel een heel andere dimensie, denk je niet? Zo heeft HP hier in 2006 ook een louter financieel vennootschap opgericht, HP Nordic genaamd, waar de aandeelhouders HP-holdings zijn uit Zweden, Denemarken, Noorwegen en waar geen enkele tewerkstelling is. Hier passeert men ook via de notionele intrest om de belastingen op de winst te minimaliseren. Ik zou zelf durven stellen “neutraliseren”. Doen ze wettelijk iets verkeerd? Neen. Maar alleszins vind ik dit ethisch toch zeer betwistbaar en is de intentie van de notionele intrestaftrek nooit dit geweest, of vergis ik mij?

In de perstekst van de vakbonden staat dat de maatregelen dienen om de aandeelhouders gunstig te stemmen.

Vorige week heeft CEO Meg Whitman cijfers bekend gemaakt over de boekwaarde van de Dienstenafdeling die in een keer met 8 miljard $ worden afgeschreven . Hieruit blijkt dat in het derde kwartaal HP de grootste verliezen heeft gemaakt in zijn 85-jarige bestaan. Hierdoor is het kwartaal afgesloten met meer dan 8 miljard $ verlies. Tegelijkertijd hebben ze de aandeelhouders tevreden kunnen stellen, omdat het verwachtte dividend dat eerder 92 à 97 dollarcent bedroeg nu ongeveer 1 $ zal zijn. Onmiddellijk hierop is hun beurskoers met 2.5 % gestegen! Dus alle maatregelen die ze treffen moet je vanuit dit oogpunt bekijken.

In de VS hebben ze al sneller dan voorzien afschrijvingskosten inzake deherstructering van ongeveer 1,7 miljard $ moeten boeken, i.p.v. 1 miljard, omdat het vrijwillige vertrek van vele mensen van HP sneller gebeurt dan gepland ( ze hadden er 9000 ingeschat en zullen op 11.500 eindigen ). Blijkbaar tekenen veel meer mensen in op de vervroegde pensioenplannen in de VS dan gedacht. Resultaat: van de ene op de nadere dag zijn teamleden verdwenen, vervanging is niet voorzien en dan moet men snel snel het probleem proberen oplossen. Ik weet niet wat het in België gaat geven want wij hebben nog heel het proces-Renault af te lopen. Tot nu toe kennen we nog geen exacte cijfers, is er nog niets bekend gemaakt en verwachten we dat zelfs niet voor eind augustus, september. Tegen het einde van het fiscaal jaar bij HP, eind oktober 2013, zal 95 % van de herstructurering moeten afgewerkt zijn.

Hoe ziet het syndikaal landschap eruit bij HP?

Ondanks dat wij een eerder kleine fractie zijn als BBTK hebben we toch een zeer actieve syndicale werking en afgevaardigden. Samen met de andere vakbonden wordt er serieus aan de syndicale kar getrokken en is er een hecht vakbondsfront. Via Koen Dries van LBC hebben we onze contacten bij UNI (Europese bediendenbond), hij is daar namelijk coördinator voor de HP EOR. Belangrijk op deze momenten, nu we met een serieuze herstucterering zitten en het conflict hebben met het Emea-management. Zo gaan we met de EOR-afgevaardigden een procedure opstarten bij de Arbeidsrechtbank in België wegens het niet naleven van de informatie- en consultatieprocedure. Binnen de EOR concentreert de syndicale reactie zich op dit moment op België, Nederland, Duitsland en Zweden.

In Frankrijk ligt het enigszins anders, omdat de patroons weten dat de bonden naar de rechtbank zullen stappen. Daar zal de uitspraak van de rechtbank steevast in het voordeel van de vakbonden zijn. Daarom geven de patroons sneller de concrete cijfers en kan er direct gesproken worden over een sociaal plan. Op die wijze worden de bonden daar een beetje afgekocht. Wat werd gepubliceerd door UNI heeft tot onze verbazing veel persaandacht gekregen in België en Duitsland.

In Nederland hebben de ondernemingsraden beslissingrecht, maar daar hoef je geen lid te zijn van een vakbond, sommigen hebben zelfs geen relatie met de vakbond. In het slechtste geval, als de OR weigert in te stappen in de plannen van een directie, kan die naar de rechtbank stappen. In Duitsland en Zweden stappen ze naar de rechtbank als erook maar een aankondiging gebeurd zonder dat het informatie- en consultatieproces door de EOR als afgesloten wordt beschouwd. In Spanje kan HP per kwartaal 240 mensen ontslaan zonder ook maar in overleg moeten te gaan met de vakbonden. Wat ik na al die tijd besef is dat het arbeidsrecht in België een van de zwakste is in Europa! Ik trek daar mijn ogen van open! Wij hebben minimale rechten, die we dan verdomd zelf nog moeten gaan afdwingen in de arbeidsrechtbank. Wij zijn dus zeer zwak beschermd en dan druk ik mij nog voorzichtig uit.

Bedankt voor het interview!

Noten:

1) De Tijd 11 juni 2012

2) De Morgen 27 juli 2012: “Eurocrisis slaat over naar bedrijven wereldwijd”.