Staking geslaagd, stop de onderhandelingen!
 | |
| 30/1 - Gent |
Geschreven
door
De nationale 24-urenstaking van 30-1 was zeker een succes. In de
meeste regio's lagen de grote industriële bedrijven, de havens, het
openbaar vervoer (spoorwegen, trams en bussen), ... stil. Ook in het
onderwijs, bij delen van het stadspersoneel in de grotere steden en
gemeenten, enz. was de staking voelbaar.
Toch waren ook nog steeds heel wat sectoren nauwelijks betrokken bij
de actie: heel wat ambtenaren van de Vlaamse Gemeenschap, veel
leerkrachten uit het middelbaar onderwijs, grote delen van de sociale
sector, de distributiesector, enz.
Afgelopen weken werd ook maar
al te duidelijk dat er nog heel wat werk voor de boeg is om de jongeren
ervan te overtuigen dat de regeringsmaatregelen ook hen hard zullen
treffen, en ze er alle belang bij hebben om mee in actie te komen.
De
staking toonde ook nogmaals het belang van een stevig gemeenschappelijk
vakbondsfront aan. Op bedrijfsniveau werd in de meeste bedrijven en
sectoren nauw samengewerkt tussen de delegaties van de verschillende
vakbonden, met stevige piketten en een goede sfeer onder de militanten
tot gevolg. Op interprofessioneel niveau liep dit duidelijk niet altijd
even vlot.
Zo organiseerde het ACV zowel in Antwerpen en Mechelen
eigen acties in de namiddag, zonder het ABVV zelfs maar op de hoogte
gebracht te hebben. In Sint-Niklaas weigerde het ACV dan weer mee te
doen met een lokale actie. Elders in Oost-Vlaanderen, waar wel een
gemeenschap front ACV-ABVV-ACLVB functioneerde brachten concentraties en
betogingen in Gent en Aalst een hoop vakbondsleden samen.
Maar
ook tussen de verschillende centrales van dezelfde vakbond liep de
samenwerking soms stroef. Zo blijft het pijnlijk te merken hoe weinig
het spoorwegpersoneel, dat toch steeds mee de spits afbijt, en hiervoor
ook steeds de kop van jut is bij een welbepaalde “publieke opinie” en in
de media, door hun eigen vakbondssecretarissen wordt geïnformeerd over
de interprofessionele acties.
De basis actief betrekken!
Ook
werd al in de mobilisatie naar 30-1 weer pijnlijk duidelijk dat sommige
toplui van de vakbonden al vooral de rem zagen staan, en eens te meer
vergaten dat ze ook mee de motor op gang konden brengen. En nee, we
spreken hier niet alleen over Herwig Jorissen van de ABVV-Metaal, die in
zijn stuk in de Nieuwe Werker van vlak voor de staking vooral pleitte
voor het verzorgen van de goede band met de sp.a.
Daarnaast is het
ook zo dat sommige nieuwere vakbondsverantwoordelijken niet gewoon zijn
om stakingen te organiseren. Ze maken dan ook veel "beginnersfouten",
zoals denken dat het voldoende is een mail te sturen om "de troepen" te
mobiliseren. Een goed alternatief voor dergelijke top-down-benadering
werd geboden door de ACOD-sector Overheidsdiensten te Antwerpen. Deze
sector – die ambtenaren verenigt die werken voor de Vlaamse en voor de
federale overheidsdiensten – riep aan de vooravond van de staking een
actiecomité bijeen, bestaande uit secretarissen, militanten én actieve
leden. Op die manier konden snel afspraken gemaakt worden om
daadwerkelijk piketten samen te stellen. Zo stond er dankzij het
actiecomité voor het eerst sinds zeer lang een stakingspiket bij de
diensten van de RVA te Antwerpen. Een voorbeeld dat volgende keer ook
elders navolging verdient...
Hoe verder?
Wat
ons bij de belangrijkste vragen brengt: waarvoor hebben we nu gestaakt?
En hoe moet het nu verder? De vakbondsleidingen zeggen in de eerste
plaats dat er nu zo snel mogelijk opnieuw onderhandeld moet worden. Maar
waarover gaan ze onderhandelen? Het minimaal bijschaven van een voor de
grote massa van de werkenden en de werklozen, zieken, gepensioneerden,
jongeren, ... verschrikkelijk besparingsplan?
Of gaan ze eindelijk
hun eigen eisenplatform op tafel leggen, een eisenpakket dat ondermeer
eist dat “het geld wordt gehaald waar het zit” en hiervan vertrekken?
Anders
gesteld: kiezen de leidingen van ABVV, ACV en ACLVB voor
stervensbegeleiding bij het afslachten van onze sociale rechten en
verworvenheden, of vervoegen ze het sociale verzet van hun leden en
militanten?
Stop de onderhandelingen!
Momenteel
is maar al te duidelijk dat Di Rupo, Tobback, De Croo, Van
Quickenborne, geen duimbreed willen toegeven. Wat zeggen we, zelfs geen
topje van een vingernagel!
Het is dan ook best dat de vakbonden
klaar en duidelijk zeggen dat ze niet opnieuw gaan onderhandelen, tenzij
de regering Di Rupo bereid is tot verregaande toegevingen.
 |
| 30/1 Bergen... |
Geen cosmetische veranderingen aan een draconisch bezuinigingsplan, wel verregaande toegevingen aan de vakbondseisen!
Eerste
voorwaarde om opnieuw te praten: het intrekken van alle besparingen op
kap van de werkenden, werklozen, gepensioneerden en zieken!
De
regering Di Rupo kan enkel onder druk van volgehouden, goed voorbereide
en breed gedragen acties tot zulke toegevingen gedwongen worden. Een
door algemene leden- en militantenvergaderingen democratisch uitgewerkt
actie- en eisenplatform van de vakbonden, een groots opgezette
informatie- en sensibiliseringscampagne naar brede lagen van de
bevolking die ook mee het zullen gelag betalen (vrouwen, studenten,
kleine middenstanders,...) om hen actief mee te krijgen, is meer dan
ooit levensnoodzakelijk. Vanaf nu moeten we een volgende, nog grotere,
stakingsactie voorbereiden!
De inzet is immers niet enkel of we de
regeringsplannen kunnen stoppen, maar zelfs of we in de toekomst nog
zullen kunnen beschikken over organisaties die onze belangen verdedigen.
De politiek, incluis een aantal sociaaldemocraten, en het
patronaat, hierin gesteund door zowat alle media, voeren immers een echt
offensief tegen de vakbonden en het idee van gezamenlijke actie. Nog
nooit werd zo'n antisyndicaal klimaat geschapen, werd zulke hetze
gevoerd tegen een staking. Voor hen mogen de vakbonden enkel nog tamme
sociale bijstandsorganisaties zijn, geen organisaties meer waarmee de
werkende klasse door strijd haar collectieve belangen verdedigt.
Tegenover
een tegenstander die nog nooit zo vastberaden is geweest, moeten alle
middelen, alle ideeën , alle creativiteit, alle hoop,
doorzettingsvermogen en wilskracht waarover de arbeidersklasse en onze
organisaties beschikken, uit de kast worden gehaald!
Alle ballast overboord!
Om
voluit te kunnen gaan, moeten we alle ballast die ons dreigt mee te
sleuren overboord gooien. Een van de belangrijkste blokken aan ons been
is het idee dat we toch moeten oppassen de banden met de politieke
vrienden van sp.a en PS, van CD&V en CDH niet op te blazen.
Bruno
Tobback, de man die vlak voor 30-1 uithaalt naar de staking een vriend
van het ABVV? De CD&V die vlak voor 30-1 samen met de liberalen
pleit voor een indexsprong een vriend van het ACV? Met zulke vrienden
heb je geen vijanden nodig, wel een stevig rugpantser voor het mes dat
op je afkomt.
Nee, het wordt hoog tijd dat het ACV en ABVV zelf,
in alle autonomie opkomen voor de belangen van hun 3,5 miljoen leden en
de rest van de werkende bevolking en hun eigen eisen voorop stellen.
Hiervoor moeten ze ook op het politieke terrein de nodige initiatieven
nemen en ondersteunen, om op termijn te kunnen komen tot een nieuwe
partij van en voor de werkende bevolking. Een idee dat vandaag ook
verdedigd wordt door de linkse politieke beweging Rood!, waaraan de SAP
dan ook haar steun verleent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten