20 juni 2012

ACOD tegen het “Europa van de achteruitgang”

De Belgische socialistische vakbonden van de openbare diensten, ACOD aan Vlaamse en CGSP aan Franstalige kant, hielden op 14-15 juni hun federaal statutair congres. Daar werd onder andere een motie aangenomen tegen het Europees stabiliteitsmechanisme ESM en het Begrotingspact. ACOD neemt daarmee hetzelfde standpunt in als de Duitse dienstenbond ver.di.
We geven de motie integraal weer, omdat ze ook een goede argumentatie en achtergrondinformatie bevat.

Het ESM is het Europese stabiliteitsmechanisme, goedgekeurd op de Europese Top van 30 januari 2012.
Het VSCB, ook wel “begrotingspact” genoemd, is het Verdrag inzake stabiliteit, coördinatie en bestuur in de economische en monetaire unie”, d.w.z. in de Eurozone. Het principe ervan is neergeschreven tijdens de Europese Top van 9 december 2011 en door de staatshoofden en regeringsleiders getekend op de Europese Raad van 2 maart 2012.
In juli 2012 zou het ESM in werking treden en op 1 januari 2013 het VSCB, op voorwaarde dat 12 lidstaten van de eurozone het tegen dan bekrachtigen. Juridisch gesproken kan het VSCB niet als een Europees verdrag worden beschouwd, aangezien twee staten, het Verenigd Koninkrijk en de Tsjechische Republiek; het niet zullen tekenen. Toch zal het VSCB in zijn toepassingsmodaliteiten gebruik maken van de door de Europese verdragen in het leven geroepen instellingen (commissie, hof van justitie,…).
In plaats van de staten en de eurozone uit de greep van de financiële markten te houden, zal het ESM deze greep alleen maar versterken. De banken, die aan 1% kunnen lenen van de Europese Centrale bank (ECB), zullen aan het ESM lenen tegen een veel hogere interestvoet. Het ESM zal de staten geld lenen tegen een hogere interestvoet en deze fondsen zullen aangewend worden om de schuldenlast van de banken af te betalen. Dit is de neoliberale versie van solidariteit: banken die solidair zijn met zichzelf.
Dit is niet alles. Deze “hulp” aan de staten wordt verleend onder strikte voorwaarden, opgesteld door de Europese Commissie, de ECB en het IMF. En het is deze trojka die de Grieken op de knieën aan het dwingen is door aanhoudend de lonen te verlagen, te privatiseren en de rechten van de loontrekkers op de helling te plaatsen. Overigens wordt overal in Europa in meer of mindere mate hetzelfde recept toegepast. Om toegang te krijgen tot het ESM moeten staten het drastische bezuinigingsbeleid lijdzaam ondergaan. Om deze procedure juridisch afdwingbaar te maken, wordt financiële hulpverlening vanaf 1 maart 2013 afhankelijk gemaakt van de bekrachtiging van het VSCB.
Het VSCB is Maastricht in het kwadraat.
Bovenop beperking van zowel de overheidsschuld (60% van het BBP) als het begrotingstekort (3% van het BBP) komt een nieuwe regel, de befaamde “gouden regel”, die bepaalt dat “ de totale begroting in evenwicht moet zijn of een overschot moet vertonen”. Deze regel moet worden opgenomen door middel van bindende en permanente bepalingen, bij voorkeur op grondwettelijk niveau, zodat de naleving ervan kan worden gewaarborgd in het nationale begrotingsproces”. Een lidstaat voldoet aan de regel indien het structurele tekort 0,5% van het BBP bereikt.
Het stabiliteitspact beperkte het begrotingstekort tot 0,3%, ongeacht de economische situatie. Overigens werd dit pact niet nageleefd – zelfs niet voor de crisis – door Frankrijk en Duitsland. Toen de financiële crisis uitbarstte, is het tekort van alle landen – zelfs van Ierland of Spanje, die een begrotingsoverschot hadden – groter geworden als gevolg van de recessie, waardoor de financiële inkomsten sterk zijn afgenomen en de herstelplannen en de financiële steun aan de banken sterk zijn teruggeschroefd. De norm van 3% bleek onhoudbaar en is gelukkig uiteengespat. Door nu een nog strengere norm te willen invoeren, trekken de regeringen vrijwillig een keurslijf aan. Na elke beweegruimte op monetair vlak verloren te hebben, wordt nu mogelijkheid om via het begrotingsbeleid bij te sturen opgegeven.
Economisch gesproken absurd, democratisch en sociaal bekeken onaanvaardbaar. Naast deze juridische bepalingen moet ook de logica zelf van dit verdrag worden onderzocht. Zichzelf een nagenoeg sluitende begroting opleggen betekent dat de langetermijninvesteringen worden gefinancierd door de huidige inkomsten. Welnu, deze investeringen zullen decennia lang door meerdere generaties worden aangewend. Het is dan ook volkomen absurd dat ze worden gefinancierd door de actuele ontvangsten. Als deze regel moet worden gerespecteerd, wordt het in feite onmogelijk om nog te investeren in de toekomst, terwijl de noodzakelijke bijsturingen op ecologisch vlak alleen al massale investeringen vergen.
Het naleven van deze regels veronderstelt een permanente massale saneringskuur. Niet alleen zullen de sociale gevolgen hiervan dramatisch zijn, de regels zijn bovendien, economisch gesproken, dom, omdat ze de globale vraag verminderen. Het begrotingswapen niet hanteren terwijl het consumptiegedrag van de gezinnen stagneert of afneemt en de bedrijfsinvesteringen op het laagst zijn, verergert de economische moeilijkheden alleen maar. In een economisch geïntegreerd Europa, waarin de klanten van de ene de leveranciers van de andere zijn, kan een veralgemeend bezuinigingsbeleid alleen maar leiden tot een wijdverbreide recessie, die we nu al zien opkomen. Deze recessie zal dan leiden tot minder belastingsinkomsten, waardoor het moeilijker wordt de tekorten in te perken, wat nu net de bedoeling was van de bezuinigingen. Dit alles rechtvaardigt dan weer een nieuwe bezuinigingsronde, waardoor de situatie weer verslechtert, enz.
Waarom voeren de Europese regeringen dan dergelijk beleid? Ideologische blindheid en domheid vallen niet uit te sluiten, zoals blijkt uit de crisis van de jaren 1930, toen de regeringen keer op keer de slechte beslissingen namen. Er is evenwel een andere, niet tegenstrijdige, hypothese, namelijk die van een meevaller.
In deze veronderstelling wordt de crisis, product van het neoliberalisme, aangewend om het neoliberale model verder uit te werken.
Dergelijke oriëntering heeft slechts kans op slagen door de bevolking buiten de besluitvorming te houden en de democratische procedures systematisch met de voeten te treden: volkomen ondoorgrondelijke teksten, overhaast gestemd zonder het geringste openbare debat in de nationale parlementen, weigering om het volk te raadplegen, bepalingen die de volkssoevereiniteit uithollen in het voordeel van niet verkozen instanties zoals de Commissie of het Hof van Justitie, het buiten spel zetten van het Europese parlement, de enige democratisch verkozen instantie… De lijst van tekortkomingen van wat een democratisch minimum zou moeten blijken, is lang. Dit bevestigt wat we reeds wisten: neoliberalisme valt niet te rijmen met democratie.
Het EVV en het VSCB
Het Europese Vakverbond (EVV) heeft in een verklaring van zijn directiecomité van 25 januari 2012, duidelijk gemaakt dat het “gekant is tegen dit nieuwe verdrag”. Het EVV neemt hiermee een historisch standpunt in, want in het verleden heeft het alle Europese verdragen actief gesteund. Volgens het EVV doet het nieuwe verdrag niet meer dan hetzelfde toelichten: bezuiniging en begrotingsdiscipline. Het zal de lidstaten verplichten tot een nadelig procyclisch belastingbeleid, dat absolute prioriteit geeft aan strikte economische regels op een moment dat de meeste economieën nog zwak zijn en de werkloosheid onaanvaardbaar hoge toppen scheert. Dit zal leiden tot een neerwaartse druk op de lonen en de arbeidsvoorwaarden en tot controle en sancties .

Omdat de Liberalen en Conservatieven er de voorloper van het bezuinigingsverdrag van hebben gemaakt, kunnen de socialistische verkozenen het niet goedkeuren. Gezien de moeilijke situatie waarin de Griekse bevolking zich bevindt, evenals de Ieren, de Portugezen, de Spanjaarden en de Italianen, mag een streng besparingsbeleid niet een voorwaarde voor solidariteit zijn.
In België wordt een verdrag dat de eerste minister in naam van het land tekent, traditiegetrouw niet besproken alvorens de federale instanties en de deelparlementen het stemmen.
We doen een plechtige oproep om een einde te maken aan deze automatische bekrachtiging door de parlementen. Dat onze verkozenen maar de moed aan de dag leggen om zich af te zetten tegen deze onrechtvaardige en antidemocratische dictaten!
ESM: Europese stabiliteitsmechanisme
VSCB: het begrotingspact, het Verdrag betreffende stabiliteit, coördinatie en bestuur in de economische en monetaire unie
ECB: Europese Centrale bank
IMF: Internationaal Monetair Fonds
Trojka: Europese commissie, IMF, ECB
BBP: Bruto Binnenlands Product
Het verdrag van Maastricht (1992): omvat onder andere de Europese begrotingsdiscipline oftewel de Maastrichtnorm. Deze norm stelt een limiet aan de totale overheidsschuld en het jaarlijks begrotingstekort van een lidstaat, die respectievelijk maar 60% en 3% van het Bruto Binnenlands Product mogen bedragen.!
EVV: Europese Vakverbond

16 juni 2012

Solidariteitsactie met de werknemers van Crown Cork

Door ABVV en ACV

Na de intentieverklaring van de directie van Crown Verpakkingen te Deurne om het bedrijf volledig te willen sluiten en meer dan 300 werknemers te ontslagen, het eenzijdig afsluiting van de eerste fase van de wet Renault, en het buitensluiten van de werknemers, onderhandelaars en tolken afgelopen woensdag is het moment gekomen voor een solidariteitsactie met de werknemers en vakbonden van Crown Cork. 


Deze actie gaat door op dinsdag 19 juni vanaf 10 uur op de terreinen van Crown zelf, Merksemsesteenweg 148, te 2100 Deurne. 



Op woensdag 20 juni beginnen de gesprekken met het bedrijf, onder leiding van een sociaal bemiddelaar.


5 juni 2012

Witte Woede zoekt tweede adem


Witte Woede zoekt tweede adem
Door Bert Inwoud
Nadat de werknemers van de “Witte woede” het vuur aan de lont staken met een betoging in de Wetstraat op donderdag 26 april, kwamen ze nadien nog twee maal manifesteren. Op 24 mei aan het kabinet van Monica De Coninck en op 31 mei aan het kabinet van Laurette Onkelinx. Resultaat: 0 op 3. Is de “Witte Woede” opgebrand? De eisen zijn zeker legitiem, maar zit de klad erin?
Alles gaat over de (non-)onderhandelingen over een meerjarenakkoord 2010-2015 dat nog steeds niet is ondertekend. U leest het goed: al 2 jaar zitten de werknemers uit de federale sectoren van de zorgsectoren (ziekenhuizen, psychiatrie, rusthuizen, thuisverpleging, revalidatie, gezondheidsdiensten,…) te wachten. Voor 2011 had de toenmalige regering in “lopende” zaken nog wat kruimels over voor een zogenaamd “mini-akkoord” als antwoord op de actie die in februari 2010 van start ging. Erger is het gesteld dit jaar, want hiervoor had de regering 0 (nul!) euro voorzien en voor het komende jaar een schamele 40 miljoen. Voor de LBC is het duidelijk dat hiermee zelfs geen halftijdse extra baan zal bij gecreëerd worden in elke instelling. Voor 2014 en 2015 is er wederom geen eurocent voorzien!
Jan-Piet Bauwens, federaal secretaris voor BBTK zegt hierop: “banken redden, dat gaat snel, maar een sector in nood daar wil men geen extra inspanningen voor doen”.
Het overleg met Di Rupo op 26 april in de Wetstraat 16 ging door in aanwezigheid van de minister van Volksgezondheid Onkelinx en minister van Werk Monica De Coninck. Dit leverde alvast niks op. Er werden dan ook twee volgende acties gepland op 24 en 31 mei.
Enkele maanden voordien had De Coninck de bonden nog geschoffeerd door hen tijdens een gesprek belachelijk te maken en zich een hautaine houding aan te meten die je niet voor mogelijk kon houden. Nadien hebben de Franstalige bediendenbonden CNE en SETCA, hier nog actie tegen gevoerd. De Vlaamstalige bonden vonden dit niet direct nodig en spitsten zich toe op de onderhandelingen die nu zouden doorgaan.
Insiders verklaren deze arrogante houding van De Coninck door haar aversie t.o.v. de social profit omdat die een stokje voor haar plannen stak binnen ZNA toen zij nog actief was als voorzitster van het Antwerpse OCMW.
De actie van 24 mei was dan wel luidruchtig, een slag in het water kan je die wel noemen: De Coninck gaf gewoonweg niet thuis! Zij was naar Tunis ondanks dat zij wist dat er een belangrijke manifestatie zat aan te komen. Misschien hadden de manifestanten beter die dag haar kabinet bezet tot zij terug was!
Vervolgens was het de beurt aan Onkelinx de week erna. Haar enig belofte was dat ze een begin wil maken met de onderhandelingen. Fijn, maar dit moet ze eerst nog wel aftoetsen met haar mederegeringsleden. Kortom, weinig op de boterham voor het personeel.
De acties op 24 mei en 31 mei werden door de militanten van LBC en BBTK gevoerd. Dit was echter geen groot succes. Op 24 mei kwamen slechts 650 militanten afgezakt om te dalen op 31 mei tot zo’n 500. Het heeft weinig zin om deze cijfers op te blazen.                                        
Jan Piet Bauwens “ Dit is de zoveelste actie. Onze eisenbundel ligt al meer dan twee jaar op tafel. Dus minister De Coninck weet perfect waarover het gaat…”(De Wereld Morgen.be).
Datzelfde gevoel van gelatenheid treft meer en meer syndikale militanten, om nog maar te zwijgen van de tienduizenden werknemers. En hier zit de “Witte Woede” met een reuzengroot probleem. Als de militanten het beginnen laten afweten, hoe dan nog de collega- werknemers massaal op de been brengen? De grote “optochten” in Brussel zijn dan wel ludiek, vrolijk en kleurrijk (met allerhande gekleurde pruiken), gekoppeld aan een “Sfinks-festivalsfeertje” met frietkoten en al, de regering ligt van onze sector hoegenaamd niet meer wakker.                               
Jef Maes haalde in zijn boek “Uw sociale zekerheid in gevaar” de Witte Woede aan als toonvoorbeeld van een alternatieve syndikale aanpak (massaal, ludiek, band met de bevolking). De behaalde resultaten van de vorige sociale akkoorden waren het resultaat van de slagkracht van deze beweging. De impasse van dit moment tonen haar limieten en de limieten van de stelling van Jef Maes aan.
De acties op het terrein waar de politiek zich afspeelt zijn een positieve stap. De militanten die zich uit de naad werken (vaak met loonverlies!) om deze acties tot een goed einde te brengen verdienen alle steun. De syndicale delegaties op de werkvloer moeten nu in gemeenschappelijk vakbondsfront vergaderingen organiseren om de mensen in de diepte te informeren en te mobiliseren. Enkel de militanten nog laten opdraven, laat zich gevoelen.
Benieuwd wat er nog uit de hoed van de regering zal komen de komende weken. Intussen wachten de werknemers in de sector op de rest van het akkoord 2010-2015.